Ons Verhaal
Kun jij het je nog herinneren; die vreselijke coronatijd?
Het was de tijd van afstand en mondkapjes, van angst en onzekerheid, van de avondklok, van sluiting van de dagbesteding en van eenzaamheid. Het was een tijd om moedeloos en depressief van te worden. Midden in deze vreselijke tijd deden Beppie en Marlies een bijzondere ontdekking......
Op een dag zat Marlies thuis op de bank voordat ze naar haar werk zou gaan. Ze moest toegeven dat ze er vandaag tegenop zag om te gaan werken. De laatste tijd vond ze het gedrag van Beppie lastig. Er hing een sfeer van negativiteit om haar heen. Marlies had al van alles geprobeerd, maar wist niet goed hoe ze hier mee om moest gaan. Ze besloot voor de situatie te bidden. Ze bad dat ze een leuke dienst zou hebben en dat ze vandaag zou kunnen lachen met Beppie.
Op de interne dagbesteding had Beppie een sokpop gemaakt.
Toen Marlies 's avonds bij Beppie langskwam lag ze in bed. Op het nachtkastje zag Marlies de sokpop liggen en kwam op het idee om die erbij te pakken. Ze deed een stemmetje en trok een paar gekke bekken....
Het was alsof de zon doorbrak: er verscheen een grote glimlach op Beppie haar gezicht. Wauw wat gebeurde hier! De verbinding was terug, er was speelsheid en plezier. Beppie doopte haar sokpop: Truus. Vanaf dat moment werd Truus een vast onderdeel in het contact met Beppie.
Het liet Marlies niet meer los. Ze begon het internet af te struinen naar informatie. Ze kocht een klein vingerpopje om het effect van een pop ook bij andere bewoners uit te proberen. Dat werd een kikkertje, Kwaak. Ze deed hem in haar heuptasje zodat ze hem altijd bij zich had. Tot haar verbazing gingen bewoners met Kwaak praten en vertelden ze Kwaak dingen die ze haar niet vertelde. Ook vonden ze dat Kwaak niet in de tas mocht maar naast haar moest zitten in de auto.
Ondertussen had Marlies op het internet een opleiding gevonden tot handpopcoach. Ze schreef een plan van aanpak.Ze leverde dit plan in bij de manager en vroeg of ze de opleiding mocht gaan doen. De manager gaf haar die ruimte.
Zo begon het avontuur. Ze begon aan de vakopleiding tot handpopcoach bij Helen Meurs. Ze kocht een menspop: Mo. Vaak moest ze flink wat moed verzamelen om Mo erbij te pakken. Ze moest uit haar comfortzone stappen.
Stap voor stap en met vallen en opstaan leerde ze hoe ze dit verbindingsmiddel zo optimaal mogelijk kon inzetten. Na een poos werd Mo een begrip op de locatie. Ze kreeg vragen zoals: Heb je Mo ook bij je? Komt Mo straks ook mee naar het contactmoment? Ik heb zo toch een afspraak met Mo? Mo was voor hen geen gewone pop meer, maar een persoon. Hij was een vriend voor hen geworden.
