Domme vragen bestaan niet!
Ik zat in de vensterbank op kantoor naast Marlies. Een bewoner begon iets te vertellen waar ik niets van begreep...
Ik zat in de vensterbank op kantoor naast Marlies. Een bewoner begon iets te vertellen waar ik niets van begreep...
Gevoelens wat moet je ermee? Het kan heel ingewikkeld zijn...
Hoi allemaal, In de video hieronder stel ik mezelf ff aan jullie voor. Ik was best zenuwachtig voor de opname. Soms stotter ik daarom een beetje en zeg ik best vaak "eh". Maar nu ik het gedaan heb, ben ik best trots op mezelf dat ik het durfde.
Bij Beppie in de badkamer zag ik een groot papier op de spiegel hangen. Ik was nieuwsgierig waarom dat papier midden op de spiegel geplakt was. Nieuwsgierig als ik ben..., vroeg ik dat aan Beppie. Ze vertelde dat ze niet goed in de spiegel durfde te kijken.
Beppie had een aantal jaren geleden moeite met in de spiegel kijken.
MO kwam op enige moment naar mij toe, met de mededeling; er wordt teveel gepraat, vooral wij konden goed praten zei hij.
Half 2020 deed ik (Marlies) een bijzondere ontdekking. Het was tijdens de coronaperiode, een tijd vol van onzekerheid en beperkingen, een moeilijke tijd voor begeleiders en bewoners. In die periode werkte ik op een locatie van Stichting Philadelphia Zorg waar Beppie Jansen een bewoner was. Op één van die dagen zat ik thuis op de bank voordat ik naar mijn werk zou gaan. Ik moest toegeven dat ik er vandaag tegenop zag om te gaan werken. Vooral het begeleiden van Beppie vond ik op dat moment ingewikkeld. Beppie zat in die periode niet lekker in haar vel en de coronaregels maakten dat natuurlijk niet veel beter. Het was lang geleden dat ik haar had zien lachen. Ik besloot voor de situatie te bidden. Ik bad dat ik een leuke dienst zou hebben en dat ik vandaag lol met Beppie zou kunnen hebben.Toen ik 's avonds bij Beppie op bezoek ging, zag ik daar een sokpop liggen. Die sokpop had ze gemaakt op de interne dagbesteding. Wat als ik die sokpop er nu eens bij pak? De sokpop kan haar zelfs een zoen geven, dan kan ik toch nog 1,5 meter afstand houden. Zo gedacht, zo gedaan. Ik pakte de sokpop en deed een stemmetje en trok een paar gekke bekken.Onmiddellijk verscheen er een grote glimlach op Beppie haar gezicht. En dat niet alleen, ze begon zelfs te schateren. WAUW, wat gebeurt hier!? Een moment met een gouden randje, alsof de zon doorbrak, de verbinding was terug. Er was speelsheid en plezier. Nog diezelfde avond kreeg de sok een naam: Truus. Vanaf dat moment was Truus er ook bij wanneer Beppie en ik contact hadden. Trouwens niet alleen Truus kwam dan tevoorschijn, maar ook Beppie's lach.Dit gouden moment liet mij niet meer los. Hier moest ik meer over weten. Duizend vragen tuimelden door elkaar in mijn hoofd. Ik struinde het internet af naar informatie over het werken met een pop. Ik kocht een klein vingerpopje om uit te proberen bij andere bewoners. Ondertussen zijn we een paar jaar verder en heel wat ervaringen rijker. Naast begeleider ben ik nu handpopcoach. Ik werk op een andere locatie waar ik bij enkele bewoners de handpop inzet. Beppie is ervaringsdeskundige geworden en werkt voor Philadelphia.
Beppie heeft een boodschap voor alle begeleiders en andere geïnteresseerden. Welke inspiratie haal jij hier uit?